Wat een luxe, we gingen weer naar de sneeuw. Was het 2 jaar geleden Le Corbier, nu reisden wij af naar St Sorlin d’Arves, letterlijk op de flanken van de Croix de Fer. Als je ooit deze berg op de fiets dan wel met de auto of motor op gaat rijden dan klim of daal je door dit dorp. Aangezien ik dat al 2x per fiets had gedaan wist ik precies waar we zaten. Sterker nog, het appartement had ik in september al vanaf de fiets gezien.

Hoe leuk is het dan als je nu aan komt rijden en alles is wit en je stiekum toch niet alles herkent?! Maar het gebied kenden we nu nog wel redelijk goed van de vorige keer (2018). Ook nu zaten we op niet meer dan 200 meter van de piste en weer was het super rustig. Geen wachttijden bij de lift en ruime pistes waar het onmogelijk was om iemand anders in de weg te skiën. Hoe fijn is dat.

De volgende dag dan ook meteen op tijd op pad en de boel vanaf deze kant gaan verkennen. Le Corbier ligt precies aan de andere kant van de kam en gevoelsmatig waren minder vaak aan deze kant geweest. Al snel zagen we hoe het hier in elkaar stak en hadden we de eerste 2 dagen meteen goede adressen voor de lunch. We zouden op de piste goed eten zodat we in de avond met een soepie en een broodje toe konden.

Het was geweldig, de sneeuw, de zon en de ruimte. Ook de 2e dag ging het weer volle bak………….totdat i, Arthur, in een bocht moest corrigeren en een geweldig grote pijnscheut door mijn voet ging. Ik had al een peesprobleem maar dat probleem was meteen wel heel erg groot geworden. Bij thuiskomst kon ik alleen nog maar hinken. De volgende morgen met wat ibu de pijn verbeten en rustig weer door. Dag na dag ging het gelukkig beter.

Op dag 4 wilde ik mijn voet rust geven en dacht : ik huur ff ski’s, het is tenslotte alleen maar makkelijker geworden………zeiden ze. Ski’s gehaald, ondergeklikt en gaan. BAM, precies 2 meter en ik lag op mijn plaat. Wat is dit dan? Het was toch makkelijker. Ik kon het echt niet meer. Gelukkig heb ik dan mijn privé lerares bij me en kwam ik er weer een heel klein beetje in. Met de lift naar boven……..pfffffffff, ik kon er echt helemaal niets meer van. Geen idee hoe ik beneden ben gekomen, maar die dingen meteen weer ingeleverd.

De volgende 2 dagen weer heerlijk op het board gestaan en met hoge snelheden alle pistes weer afgerost. Voor het voetverhaal…………in Nederland uiteindelijk toch een pees van mijn kuitspier geheel afgescheurd, maar de voorlopige diagnose is “niet opereren” en ik sport momenteel (maart) weer als een dolle.

Ze hadden voor vrijdagmiddag sneeuw aangekondigd, maar de ochtend was nog perfect. We gingen door totdat de grijze wolken echt samen pakten. Toen naar het appartement waar 90% al was ingepakt. Pizza eten aan de overkant en hup de auto in toen de eerste vlokjes vielen. Geen kettingen nodig gehad om beneden te komen en om 21.00 uur waren we weer thuis. Blijft lekker als je relatief zo dichtbij woont. Wat ons betreft volgend jaar weer.

Klik voor de overige foto’s