Slotdag van de huttentocht
Terug naar de auto
Gisterenavond was een topavond. Met 3 Spanjaarden enorm gelachen. De ene sprak een beetje Engels, de ander Frans en de ander sprak “Google translate”. Het waren hilarische gesprekken. De volgende ochtend vroeg er uit, 7 uur aan het ontbijt en bij het eerste daglicht op pad want het kon wel eens een lang dagje worden. De klim was wederom spectaculair en steil en in 4 uur waren we boven met direct een prachtig uitzicht op een zeer fraai bergmeer.
Wederom een fenomenaal uitzicht dus. De afdaling was weer “uitdagend”. In zo’n bekende trechter die je kent van een gletsjer lag nu geen sneeuw maar lag het helemaal vol met keien wat natuurlijk ooit een door erosie ontstane lawine was. Zie maar hoe je benden komt. We deden 1 kilometer per uur. Ooit hebben we op Borneo de Mount Kinabalu beklommen en de volgende dag in 1 keer gedaald van 4000 naar 1700 meter. We wisten hoe onze benen toen voelden. Het kon niet anders dan dat dit benaderd dan wel overtroffen zou worden.
Maar goed, eerst die keien overleven. Met 2 maal een geknakte enkel zonder gevolgen kwamen we er doorheen. Het echte wandelen kon beginnen. Wederom kwamen we langs prachtige bergmeertjes en zoooo stil daar. Dik boven de 2000 meter nog steeds kwam er een gier voorbij vliegen, prachtig. Na 500 hoogtemeters diende een volgende lawine zich aan en weer moesten we een keienveld oversteken. .
Daarbij kwam ook nog dat je niet zomaar een route kon kiezen, want je dwaalde zo van DE route af met alle gevolgen van dien. Je moest de rood-witte streepjes van de GR-route vinden. Op een bepaald moment konden we ze echt niet meer vinden en was er ook geen pad meer te zien. God zij dank zag ik in de verte een markeringspaaltje van die GR11 staan. We stonden dus echt 150 meter te veel naar rechts en zouden absoluut verdwaald zijn.
Nog even de laatste steenlawine oversteken en dan afdalen door het bos. Zover als je naar beneden kon kijken zag je een slingerpad met ontelbare haarspeldbochtjes en kleine grindjes, en dat met zo’n 17% en nog steeds die ruime 10 kilo op je nek en heeeele moeie en compleet verzuurde bovenbenen. Het doel was een hutje waar de splitsing richting de parkeerplaats zou zijn. Na voor ons gevoel honderden bochtjes was daar eindelijk de hut. Gelukkig kan Caroline goed kaartlezen anders waren we nog verkeerd gelopen ook. Op weg naar de auto dus.
Onze bovenbenen waren echt wel klaar met die 17% afdalingen. Weer allemaal haarspelden onder die nog steeds steile hoek. Eindelijk zag ik het paaltje met het verlossende bordje waar P op stond. Nog 2,3 km. Elke stap deed pijn en bij Caroline, vanwege de blaar, nog meer. Je gaat automatisch anders lopen en dus begon het overal te trekken. Maar na een kleine 3 kwartier was daar het zicht op de auto. Eenmaal daar rugzak af, schoenen uit en naar het hotel. Wat een ervaring was dit. Ondertussen hebben we op internet ook huttentochten gevonden op basis van een 2-persoons kamer, waar je bagage wordt doorgebracht EN het wandelniveau 2 is. Lijkt ons beter voor een volgende keer.