en wat hebben ze daar gebouwd…

25 t/m 27 november

Maar ja die mensen willen ook “vooruitgang”. Goed, met 2,5 uur waren we in Kuala Tahan. Direct op zoek naar de hutjes waar we vele jaren geleden in geslapen hebben. Och och, wat is daar veel gebouwd en wat stond het water verschrikkelijk hoog. Niets meer te herkennen anders dan het drijvende restaurant en de jetty. Alles volgebouwd met lodges en guesthouses. Maar ja, als gezegd, die mensen willen natuurlijk ook vooruitgang en door de komst van de asfaltweg is er nu voor hen veel meer mogelijk. We kozen een kleine betonnen kamer want we wilden niet al te ver lopen. Die avond, Berthy was jarig, aan de overkant heerlijk gegeten in het restaurant van het resort en weer met de boot terug. De laatste boot ging om 18.00 uur en het was tegen achten. Hmm, klein probleem. Gelukkig waren we niet de enigen die nog terug moesten en dus werden er wat bootjes geregeld. Weer terug bij de kamer nog even lekker buiten gezeten maar toen vielen onze luikjes al weer dicht.

Vanmorgen keken we naar buiten en ik zei als eerste : het water is gezakt. Nog een keer kijken en even richting de jetty gelopen. Nou, niet zo’n beetje ook. In 1 nacht was het tussen de 4 en 5 meter gezakt. De locals hebben hard moeten werken om de “floating restaurants” in de juiste positie te houden. We hebben heerlijk rustig ontbeten, aan de waterkant en toen toch op zoek naar “ons” hutje van 10 jaar geleden. Uiteindelijk gevonden. Het was nog meer basic dan waar we nu verblijven, maar de view en de setting was 100 keer beter. Dus daar tussen de middag heerlijk gegeten en weer van het uitzicht genoten. Berthy had toen een goed idee, kan het amper uit mijn vingers typen, maar het was zo. Laten we een stukje gaan varen. Ondertussen hadden we ook een bezoek aan de Orang Asli geboekt en dus combineerden we die twee.

Eerst met de boot een goed kwartier stroomopwaarts gevaren door diverse vette stroomversnellingen. Altijd leuk met een smal houten bootje en een schipper die lekker gaat klooien. Vervolgens een bezoek aan het Orang Asli dorp met uitleg hoe de mensen wonen en leven. We kregen een demonstratie “vuur maken met wat je vindt in de jungle” en hoe de mannen jagen. De instrumenten waar ze mee jagen worden uiteraard ook weer zelf gemaakt.  Bamboo blaaspijp met pijltjes van de palmboom. Uiteraard mochten wij ook even schieten en we troffen bijna nog doel ook. Na het bezoek aan het dorp, waar we  uiteraard een blaaspijp hebben gekocht, ging het nogmaals over de rapids maar nu ff wat ruiger met als gevolg dat we ons bij terugkomst eerst konden omkleden. Traditiegetrouw was Aris uiteraard de klos, maar deze keer was ik ook behoorlijk nat. Weer helemaal droog aan de thee en een potje kaarten en ’s-avonds weer op ons oude plekkie gegeten, gevolgd door een film over de Taman Negara. Om 10 uur richting bed want de boot naar Tembeling vertrekt (zaterdag 26 november) om 09.00 uur.