Van de ferry tot aan Yogjakarta

Allereerst wil ik iedereen bedanken voor de mooie en lieve berichten n.a.v het overlijden van mijn moeder. Maar zoals het aloude cliché zegt : life goes on en zo ook bij ons. We hadden overdag een bord gezien met de tekst : bitterballen, vlammetje en kroketten. Dit als deel van de aankondiging voor het oud&nieuw feestje. Die avond daar dus naartoe gegaan. Achteraf hadden we een nog betere keuze kunnen maken, maar ja, alweer zo’n cliché, als je alles vooruit weet…….precies. Het was een hele gezellige avond, live music, vuurwerk vanaf 8 uur, een fles wijn erbij, wie doet je wat. Het blijft echter wel gek om met veel mensen te zijn en toch met 2. Er waren veel andere stellen ook op zichzelf, maar voor ons niet de mensen om een feestje mee te bouwen. Maar voor iedereen die we nog niet schriftelijk gesproken hadden : Gelukkig Nieuwjaar. Als gezegd, het was een leuke avond. Op 1 januari bleven we nog een dag in ons guesthouse omdat we niet zeker waren of AL het openbaar vervoer wel zou werken. We wilden tenslotte oversteken naar Java. Het was een echte regendag, onze 2^e pas en dus lekker lezen en luieren.

Op 2 januari de bus gepakt naar de westpunt van Bali, Gilimanuk, en de oversteek gemaakt naar Banyuwangy. Van daaruit zou je mooi naar het Ijen Plateau kunnen gaan,. Helaas was dat, vanwege een kleine aardbeving en de daaruit voortkomende sulfaatdampen bij (uit) het mooi turkoois blauwe meer, gesloten. De volgende dag dus maar meteen verder met de trein naar Probolingo, de uitvalsbasis voor een bezoek aan de Bromo en andere vulkanen en kraters. Na een leuke treinreis (vanwege het gezelschap tegenover ons) een hotel gezocht en bedacht hoe we naar de Bromo zouden gaan. De  “organised tours” weten heel goed hoe ze geld moeten verdienen J Voor verder details verwijs ik graag naar het “wereldverhaal” over de bus. Eenmaal aangekomen in Csmoro Lawang, het dorpje op de rand van de krater, hadden we snel een slaapplaats en Caroline had 2 brommers (150 cc), dus eigenlijk kleine motoren, geregeld voor de klim naar het “viewpoint”.

Eerst even wat rondgewandeld, wat gegeten en de mail gedaan. Gelukkig gaan de boekingen gewoon door en dat is altijd een fijne gedachte. Toen toch maar op tijd naar de kamer want we moesten om half 4 op. Om 5 uur is de zonsopkomst en je moest er nog naartoe. We waren, uiteraard, ruim voor de wekker wakker. Het was erg gehorig daar en de brommers reden al om half 3 door de straat. Onze mannen stonden al klaar. Wat extra kleren aan, geen helm, de bestuurder wel J, en gaan. Zij waren gekleed als Eskimo’s en wij als op een normale herfstdag in Nederland. Het laatste half uur moest te voet. Het ging pittig steil, maar goed te doen. Onderweg stonden ze nog met thee en vanaf daar was het nog 20 minuten. Inderdaad waren we met precies 6 minuten boven. En toen maar wachten. Het schemerde al heel licht en naarmate het lichter werd, werd ook het uitzicht steeds fraaier. We hadden veel geluk want we stonden op met een sterrenhemel en het bleef die hele ochtend speerhelder. Als je nog nooit een vulkaan en/of krater hebt gezien was dit wel meteen heel spectaculair. Wat een landschap en dan te bedenken dat je zelf in de krater, van 12 km doorsnede, staat. De Bromo is een vulkaan in een vulkaan. Na dat viewpoint weer naar beneden, op de brommer en door het vulkaanveld naar de vulkaan, ik dacht de Batok, die naast de Bromo ligt. Deze was vorig jaar nog actief, maar had helaas nu geen “rookpluimpjes” maar wel weer adembenemend om daar te staan.

Eenmaal weer terug bij onze homestay eerst ontbeten en toen nog even in de zon gezeten. Plots trok het in 1 keer dicht en dus besloten we, samen met een aantal anderen, weer naar beneden naar Probolingo te gaan. In het verhaal over de bus staan de details. Van daaruit met de bus naar Surabaya want we konden geen rechtstreeks treinkaartje kopen naar Yogjakarta. We hadden een guesthouse gevonden, maar het regende keihard. De taxi zette ons letterlijk voor de deur af maar nog stond ik tot halverwege mijn scheenbeen, en die is heeeel lang, in het water. Meteen met de becak naar het treinstation gegaan om te zien of we een kaartje voor Yogja konden kopen. Dat lukte, om 05.30 aanwezig zijn. Ach wat gaf het, we waren gisteren, oh nee, vanmorgen al om half 4 op. Dus snel wat gegeten en hup naar bed. Wekker op half 5. De straat was weer voor 95% opgedroogd en dus lopend naar het station. De trein zou zo goed als vol zijn (zeiden ze), maar we hadden de hele reis stoelen voor ons zelf. We kregen tijdens de reis steeds meer de slappe lach, want je wilt niet weten wat er allemaal aan verkopers voorbij komt. Die treinreis ga ik nog apart beschrijven want er gebeurde gewoon te veel om hier te vermelden. Ik denk dat ik dat verhaal ook als een wereldverhaal mag bestempelen. De reis was in ieder geval zeer aangenaam. Voor de verandering kregen we een serieuze prijs voor een taxi bij aankomst en het guesthouse wat we hadden uitgezocht had boven 2 kamers met privé balkon en die waren nog vrij ook. En op het balkon schrijf ik nu dit verslag.

Yogja is het vertrekpunt voor de Prambanan tempel en natuurlijk de Borubudur. In de stad heb je dan nog het Kraton, het paleis van de sultans van Yogja. De wijk is een echte backpackers wijk, klein beetje te vergelijken met Kao Sahn Road in Bangkok, maar dan een stuk gezelliger en ook heel veel locals. Genoeg te doen hier dus. Omdat het verlengen van het visum een stuk duurder was dan gepland, vliegen we op 10 januari terug naar KL om dan in Zuid Thailand de laatste dagen aan het strand te kunnen zijn. Je moet wat als je een ticket hebt met een vaste datum van terugreizen 🙂

Salamat mintemaki hari ini

(enjoy the day)

PS :Hier het filmpje van de rijstvelden: