Reisverslagen

Het land van de Pagodes en Beenroeiers

Het is 29 oktober 19.15 uur als we het luchtruim kiezen voor ons volgende avontuur….Myanmar oftewel zoals het vroeger heette Birma. Veel over gelezen en gehoord en dus maar 1 gedachte : hoe zou het in het echt zijn ? Hoe is die overheid dan wel en wat merk je er van ? Gelukkig zijn de FEC’s (Foreign Exchange Currency) net afgeschaft want die zijn maar 1 6e deel waard t.o.v. de normale omrekenkoers. Nu krijg je voor een dollar 900 kyat en voor een FEC, die ook 1 dollar is, krijg je ongeveer 150 kyat….dan wordt je colaatje alsnog erg duur. Afijn, zonder veel rompslomp komen we bij ons guesthouse, basic kamer met fan en verder geen poespas voor 9 dollar

Schwedagon

De volgende dag gaan we maar meteen op pad voor het treinkaartje naar Thazi, de plaats om door te reizen naar Kalaw waar we een, korte, trekking van 3 dagen zullen doen om het leven op het platteland van dichtbij mee te maken. Via via en met een hoop bureaucratie hebben we uiteindelijk een kaartje voor $9 maar wel 13 uur op de houten banken gedurende ook de gehele nacht. We merken het wel. Na de kaartjes door naar de Schwedagon, HET tempelcomplex wat elke Birmees 1 maal in zijn leven gezien wil hebben. Het is werkelijk alles goud wat er blinkt (zie foto’s) en we zijn diep onder de indruk. We gaan ‘s-avonds nog een keer terug om het met kunstverlichting nog een keer te aanschouwen…..het is zo mogelijk nog mooier.

De houten-treinreis

De volgende dag hebben we alle tijd want de trein vertrekt om 5 uur in de namiddag en dus uitslapen, wat inkopen doen en lekker op een terrasje zitten. Als we uiteindelijk op het station zijn worden we door 3 employees naar onze zitplaatsen geholpen in de trein, inderdaad….. hout. De trein vertrekt precies op tijd en we maken ons op voor een zware nacht….en zwaar was het. Geen achterwerk meer over na de 13 uur maar het fijnste kwam nog, we mochten nog eens 4 uur met 33 man in een Toyota pick-up trucje over een verrotte asfalt weg rijden naar Kalaw.

Ot en Sien

Gebroken kwamen we er aan, guesthouse gevonden en meteen de trekking geboekt voor de volgende dag bij Sam (op aanraden van vrienden). De volgende morgen met gids en kok op pad voor $7 p.p.p.d. Het werd een toch om nooit meer te vergeten. Slapen in bamboo hutjes bij het dorpshoofd in huis en vooral veel wetenswaardigheden uitwisselen met de lokale bevolking. Echt prachtig, voor zowel ons als voor hen. We hadden foto’s van thuis mee en die gaven veel stof tot vragen : (schaatsfoto) zink je niet als je op dat ijs staat ? (vrouwlijk familielid in een korte broek) Hahahahahaha….dat kan dus gewoon niet en meer van dit soort grappen. Onderweg was het 1 groot ‘Ot en Sien’ festival. De rijst werd geoogst, met de hand, op ossenkarren geladen en de rijst werd met de hand door de mannen weer op rotsen geslagen om de korrels rijst uit de halm te krijgen. Onwijs om dit allemaal te zien. Het echte plattelandsleven van vroeger zullen we maar zeggen.

Beenroeiers

Na de 3 dagen trekking naar het Inle meer gereden waar we een vaartocht hebben gemaakt over het Inle meer uiteraard waar wel erg veel te zien was. Van de beroemde 1-been-roeier tot en met drijvende tuinen,floating market en veel nijverheid (zijde-weven, sigaren rollen, zilversmid en meer van dat soort zaken). Werkelijk een prachtige dag die afgesloten werd met een hete-lucht-ballon-festival in een plaatsje even verder dan het meer. Ontzettend gaaf om te zien vooral als er echt vuurwerk afgaat hangend onder papieren ballonnen die door een open vuur verwarmd worden (en dus opstijgen). Bij de 2e ballon gaat het ook goed fout en vliegt het vuurwerk ons om door de oren. Dekking zoeken achter het houten schot en even laater zien dat de ballon brandend naar beneden is gestort. Het verhaal vermeldt niets over het aantal slachtoffers.

Na het Inle meer gaan we per taxi naar Kalaw om diezelfde avond nog door te reizen naar Mandalay. Die stad valt erg tegen. Het enige wat wel aardig is is het fietsen door de stad en het eten in het europese restaurant. Mandalay Hill is aardig maar ook niet meer dan dat. Na 2 dagen nemen we de trein naar Bagan waar we een soort 8e wereldwonder zien. Op een gigantische oppervlakte staan duizenden tempels waaronder een paar zeer fraaie (zie foto’s). ‘s-Avonds zien we een mooie zonsondergang en de volgende dag moeten we helaas per bus naar Yangoon omdat de bootreis onmogelijk blijkt te zijn. Niemand weet wanneer er iets vaart, of er iets vaart laat staan op welke dag of tijdstip. Niets meer gokken dus en met de bus. Goede gok geweest want we staan inrecordtijd, 14 uur, in Yangoon……tis ook maar 426 km.

In Yangoon besluiten we om 1 dag eerder terug te gaan naar BKK want alles wat je hier wilt doen kost errug veel tijd kwa reizen,vliegen is budgettair geen optie en dus hebben we 1 dag over. In Yangoon is niets te doen (he dat rijmt) en dus gaan we na onze laatste excursie van DE rots van Kyaiktyo terug naar BKK. Mount Kyaityio valt in de categorie ‘je moet het gezien hebben’ en we zijn dan ook blij dat we het gezien hebben, best wel indrukwekkend. Op de terugweg concluderen we dat we toch wel ‘Azië-moe’ zijn geworden. De lokale gewoonten, de taal, altijd weer vragen ‘waai joe koing’ en ‘wer joe from’ begint ons nu zelfs lichtelijk te irriteren. Dat de zon onder gaat is het enige wat zeker is in de nu bezochtte landen en Car is de rijst meer dan zat en we verlangen alletwee naar wat ‘westerse luxe’. Het wordt tijd voor Australië en Nieuw Zeeland.

Een goed moment na een half jaar onderweg te zijn en het reizen verveelt nog steeds niet 🙂