Even de statistieken

• – Annapurna around, een traject van bijna 300 km, te lopen in 16 a 18 dagen.
• – Laagste punt is 820 meter, hoogste punt is 5416 meter.
• – Per dag zo’n 5 uur netto looptijd
• – Kosten rond de 1200 RP per dag gemiddeld (zo’n 14 euro)
• – Mogelijk uitzicht op 1 berg van boven de 8000 meter en velen van ruim 7000 en 6000 meter.

Het is 29 augustus als we ons laatste KTM ontbijtje hebben en in de krant lezen dat er een kolonel van het Nepalese leger is vermoord in KTM. Extra controles dus als we op weg gaan naar het startpunt van onze trek, Besishahar. Meteen buiten KTM is het al raak en staan we 2 uur in de file. We komen om 7 uur in de avond in Besishahar aan. De volgende morgen onze permit laten zien en we konden op pad.

De 1e dag werden we meteen geconfronteerd met een rivier zonder brug, landslides en apen in de rijstvelden. De rivier blootsvoets overgestoken, de landslides omzeilt en de apen met rust gelaten, 1 in de familie is meer dan genoeg. Het is een pracht wandeling maar we lopen alletwee als een krant, zeker niets meer gewend na 4 maanden van reizen ?! We hebben weinig ECHTE uitzichten, maar wat we zien in de valleien is prachtig. Veel staat nog in bloei en de rijst is nog niet geoogst.

De 1e paar dagen gaan eigenlijk zo voorbij maar na de 2e dag gaan we eindelijk wat beter lopen. We hebben de eerste dagen goed weer hoewel we de toppen van de himalaya niet zien maar wel een blauwe lucht hebben. De toppen hullen zich in nevel helaas. Via menige landslide (aardverschuiving) gaat de tocht verder via watervallen, rivieren, stukken bos en prachtig gekleurde heuvels door de diverse terrassen. Het dorpsleven trekt regelmatig aan ons voorbij en menig Nepalees is verrast door mijn steeds beter worden Nepalees. Erg leuk als kinderen een ‘schoolpen’ aan je vragen en je in het nepalees zegt dat je er geen een hebt. Alleen een stilte en onbegrijpende ogen is wat volgt. De echte discussie kan ik nog niet volgen maar ik kan me wel verstaanbaar maken, best leuk.

Per dag gaan we hogerop, de vegetatie verandert, net als de mensen. Je kan goed merken dat we dichter bij de Tibetaanse grens komen. In het Mustang gebied is het vervoermiddel opeens ‘het paard’ met een heel aparte dribbel-draf. Zou hier het ‘mustang-paard’ vandaan komen ? Wij weten het (nog) niet. De belletjes hoor je al van verre net als de grote bellen van de karavaan ezels die van alles en nog wat de berg opbrengen. Het is een schouwspel wat blijft verbazen. Mensen die met 50 kilo hout op hun rug lopen of met een volle gasfles of 50 kilo gras voor de buffels. Het went nooit !

Rond de 7e dag zijn we bij de plaats, Manang, voordat we de pas gaan oversteken. We zitten dan al op 3500 meter en moeten nog naar 4400 en dan in 1 keer over de 5416 meter heen. Het is koud en nog steeds geen echt lekker weer. Aangekomen in Thorung Pedie, de startplaats voor de oversteek, is het nog steeds koud maar eten we heel goed en we slapen wel aardig. De volgende dag is het geen goed weer om de oversteek te maken…..vinden wij. We hebben tijd zat en gaan wel 500 meter hoger, anderhalf uur, dat scheelt weer voor DE dag van de oversteek. Het loonde de moeite want de volgende morgen is het strakblauw en we zien ALLE bergen in de omtrek, voor de kenners ; Gangapurna, Annapurna South, Nilgiri en Dhaulagiri.

Het is een prachtoversteek met uitzicht op alle toppen. De hoogste pas ter wereld die je lopend kan oversteken…..we hebben het gehaald. De afdaling is heeeel erg, zowel lang als stijl en een aanslag op de benen. Zo’n 3,5 uur lang naar beneden. Gelukkig wacht de warme douche en goed eten. In de volgende dagen lopen we verder naar beneden via Tibettaanse uitzichten, mooie valleien en leuke dorpjes. In de laatste vallei hebben we windkracht 7 tegen en maken bijna een fatale fout door een veel te gevaarlijke trail te nemen. Gelukkig kunnen we op tijd ‘overstappen’ op de goede en voorkomen zo een glijpartij van tussen de 50 en 100 meter naar beneden de rivier in.

Eenmaal in Jomson, de aanvliegplaats voor diegene die te lui zijn om de hele route te lopen, horen we dat we onderweg de maoisten tegen zullen komen. Geld betalen (rond de 13 euro) of ‘ze staan niet voor je leven in’. Het is nog 3 dagen van ons ‘bed’ verwijderd maar het komt rap dichterbij. In een plaatsje (Tukuche) komen we opeens de ‘Dutch Bakery’ tegen en als ik in het nepalees aan een vrouw vraag hoe het met haar gaat, krijg ik in het Nederlands antwoord……wat zegt u ? We zijn stomverbaasd maar al snel blijkt dat ze met een Nederlander is getrouwd, ene Patrick. Hij doet expedities naar de bergen in de omgeving en runt uiteraard samen met zijn vrouw het prachtige guesthouse. We blijven er en genieten van alle westerse luxe die je op de gehele trek niet tegenkomt. Het gaat van appeltaart tot aan het luisteren naar cd’s en van schone tafelkleedjes t/m een westers toilet.

In de volgende dagen lopen we richting het maoïstengebied en vragen ons constant af hoe wij het er vanaf zullen brengen. Je schijnt te kunnen onderhandelen, en dat heb ik wel vaker gedaan 🙂 Het merendeel van de route is afdalen maar we worden regelmatig verrast met alweer een fijne klim. Met nog 2 a 3 dagen te gaan maken we ons op voor de eventuele confrontatie met de maoïsten. We maken een plan voor DE smoes waarom we niet de 1000 kunnen betalen en gaan toch met een gerust hart slapen.

De op 1 na laatste dag is werkelijk een loodzware dag. We moeten 1600 hoogtemeters maken en Car heeft haar dag niet. Gelukkig hebben we mentale steun aan Jo en Martin (onderweg ontmoet) en maken we de laatste 2 klimuren met zijn 4-en waarbij de 2 mannen zelfs terug rennen naar beneden om het laatste stuk de rugzakken van de vrouwen te dragen. Uiteindelijk zijn we na ruim 7 uur (netto) lopen in Ghorepani en kunnen we onder de douche. Als we later om de kachel zitten en er iemand bij ons komt zitten vrezen we het ergste. Die man is prima in orde maar als er even later een jongere knaap binnen komt is het fout. We houden ons van de domme als hij over de partij van de maoïsten begint negeren we hem en gaan eten. Hij krijgt (nu) geen poot aan de grond bij ons en met 10 minuten is hij vertrokken. Benieuwd of ‘ze’ morgen terugkomen.

Bij het ontbijt zien we niemand verdacht en dus eten we rustig, alhoewel….binnen 10 minuten breekt de lucht helemaal open en hebben we een onverwachts uitzicht op de Dhaulagiri, Damphus Peak, Nilgiri, Annapurna IV en de Annapurna South, werkelijk prachtig. Rennen dus met foto en videocamera en daarna het laatste restje ontbijt wegwerken. We gaan op pad voor de laatste dag rond 8 uur en zien dan nog net een paar andere Nederlanders die we onderweg ook al een keer hadden ontmoet, zij hadden geen maoist gezien. We lopen met ze mee richting hun guesthouse en al snel komt hun gids naar ze toe……er zitten maoïsten binnen. Wij nemen overhaast afscheid en smeren hem snel ‘naar beneden’.

Onderweg zien we ze niet meer en we maken het laatste traject naar Berethanti en Naya Pul zonder problemen. We ‘checken out’ bij de laatste checkpost en zijn er eigenlijk wel helemaal klaar mee, 300 km in 16 dagen zitten er op en we hadden het voor geen goud willen missen ondanks de vreemde situatie met de maoïsten. Absoluut hoogtepunt (haha) was toch wel het passeren van de Thorung La-pas op 5416 mt. En nu……uitrusten bij/aan/in een zwembad !!!