Paul van Vliet
We hebben een middagvlucht naar Dhaka (Bangladesh) en de volgende dag vliegen we naar Kathmandu. We worden heeeel decadent met de limo van oom naar het vliegveld gebracht en zijn er (dus) keurig op tijd. De vlucht is verder ook geen probleem en we arriveren tegen 6 uur in Dhaka. Dan volgt het toneelstuk ‘in transit’. Een gigantische poppenkast met paspoorten, plastic muntjes als bewijs voor je hotelovernachting EN je paspoort wat op het vliegveld blijft, tickets die je moet inleveren en (waarschijlijk) wel weer terug krijgt, paspoorten die je dus niet terugkrijgt en toch gewoon de stad in gaan. Nadat er 4 keer van busje is gewisseld zitten we uiteindelijk in een busje naar een hotel wat niet op ons muntje staat. Welkom in Bangladesh.
In het stikdonker, de verlichting van menig bus en auto doen het niet, rijden we naar ons hotel, we krijgen een prima kamer, matig eten, maar wel live een etappefinish van de tour op de statelite-tv. De volgende morgen een nog eenvoudiger ontbijt en een rondje door de ‘diplomatenwijk’ waar we zitten. Als dit de diplomatenwijk is wil ik de rest niet zien. We snappen meteen
waarom Paul van Vliet zich inzet voor de kinderen van Bangladesh, zeker als we die zien werken met pikhouwelen langs de kant van de weg, op weg terug naar het vliegveld.
The North Face
Het is 3 uur in de middag als we in Kathmandu aan de grond staan. Een uur later zitten we in het Kathmandu Guesthouse, een vertrouwd (maar te duur) adres. Omdat het low-season is krijgen we een $20 kamer voor $14 en ik heb EURO 10 per nacht in mijn budget staan. Een paar nachten moet kunnen. Al pratende herkent de manager ons en worden er meteen plannen gemaakt om een trekking te bespreken. We hebben ook onze eigen kontakten en houden het bij ‘het praatje’. Met pa en ma lopen we wat door de Thamel zodat ze de vele kleine straatjes snel herkennen. Het is een behoorlijk westerse wijk die stijf staat van de souvenirswinkeltjes en volgens ons is ‘The North Face’ hier een groter begrip dan ‘Adidas’ in Nederland. Binnen een uur zijn de eerste fleece-jes voor de kleinkinderen gekocht. Tijdens het eten bedenken we een programma voor de eerste 2 dagen want de 29e juli begint de trekking door de Katmandu-vallei, een tocht van 4 of 5 dagen. Een trekking met onze vriend Shiva, met wie wee de trekking in 2001 in Annapurna hebben gelopen. Om de knie van ma te ontlasten is ook onze porter van 2001, Prkasch, van de partij. Het kan niet anders dan gezellig worden.
Op de zondag en de maandag bezoeken we de Swayambudnath, Durbar Square, Pashupatinath en de Boddhanath. Het één wordt nog indrukwekkender ervaren dan het andere, maar vooral de lijkverbranding doet herinneringen naar boven brengen van recente familieomstandigheden. Toch hebben we het merendeel, zeg maar bijna alles, gezien omdat het te fascinerend is om mee te maken, zeker op Shiva-dag (de maandag) als alle Hindu’s en vele Pelgrims in het oranje naar deze voor Hindu’s heiligste plek en tempel komen. Vlak na het begin van DE crematie besluiten we dat we genoeg hebben gezien en gaan wandelend richting de Boddhanath. Dat is een waar sprookje om tussen de tibettaanse muziek, de monniken en de tibettaanse vrouwen te kijken naar een van de mooiste buddhistische tempels van Nepal, zoniet de mooiste (zie foto’s). Als we dan ook nog een klein kind met een ‘pak melkpoeder’ helpen omdat zijn vader ziek is, is HET gevoel helemaal goed. Overigens wel grappig dat we een week later horen dat DIE kinderen een afspraak met de leverancier hebben dat ze de melk terug kunnen brengen voor geld. Geld mag je namelijk niet aan bedelende kinderen geven omdat dat meestal niet goed terecht komt. Je bent 5 jaar en inventief !
Portemonnaie-trekking
Het is 8 uur in de morgen van dinsdag de 29e als we met de bus op weg gaan naar het begin van de trail van onze 5-daagse trekking. De eerste dag gaat meteen heeeeeeel fors omhoog via hoofdzakelijk traptreden van ongelijke stenen, zeg maar van 1400 meter naar 2365 meter in 6,5 uur (brings back memories Jan ?). Die hoogtemeter doet het goed hoor Rob ! We hebben hier in Chisopani nog net wat minuten uitzicht boven voordat het dicht trekt. De gehele volgende dag, die we ingepland hadden om daar boven te blijven, bleef het potdicht en regende het van tijd tot tijd. Gelezen, gegeten, gedronken en gekaart. De 3e dag richting Jhule, een heel klein plaatsje. Daar aangekomen ontdekte ik dat om duistere redenen mijn portemonnaie nog boven in Chisopani lag. De gids liep wel ‘even’ in 3,5 uur heen en terug EN ….. de portemonnaie lag er gelukkig nog.
Werkelijk een fantastische, ultra basic, ervaring gehad bij de Nepali mensen die eigenlijk helemaal geen guesthouse waren, maar alle kamers meteen voor ons ter beschikking stelde, verbouwde en schoonmaakte. Werkelijk een huis dat van hout, bamboo en leem in elkaar was gezet. Houten bedden en 1 deken, maar het eten maakte veel goed. De volgende dag ging het richting Nagarkot, bekend vanwege zijn mooie uitzichten bij zonsopkomst over de Himalaya, maar dan moet het geen regentijd zijn en dat was het dus. Wel zaten we precies onder de
wolkengrens zodat er wel een waanzinnig uitzicht over de vallei was en omdat Nagarkot op een kam van een heuvelpartij ligt heb je dus uitzicht aan 2 kanten. Kortom, genieten. In een werkelijk prachtige accomodatie werden we wel wat ‘clumsy’ geholpen, maar ook dat had weer zijn charmes. De laatste dag ging richting Bhaktapur, een oude koningsstad (zie separate foto’s). Hier valt werkelijk veel te zien, zowel op de diverse pleinen als in de kleine straatjes. We namen hier afscheid van onze gids en drager (voor pa en ma) en bleven hier nog een extra nacht.
Pa en Ma……..
We realiseerden ons dat we nu toch echt vlakbij het einde zaten van de vakantie van Car d’r ouders die nu bijna 6 weken met ons meegereisd hadden. Ze probeerden alles nog eens de revue te laten passeren maar kwamen al snel tot de conclusie dat ze eerst maar eens thuis een week op het strand gaan zitten om te bedenken wat ze allemaal gezien en gedaan hebben. De laatste
dagen in Kathmandu werden uiteraard besteed aan de souvenirs, nog meer ‘The North Face’ en andere leuke dingetjes en tot slot een ‘verjaardags-diner’ want mamma is 6 augustus jarig, de dag waarop ik dit schrijf en we vanmorgen de anti-climax hadden van ze niet ‘echt’ weg kunnen brengen. We werden bij de ingang van de airport streng tegengehouden want wij hadden geen ticket en je zou iets met maoisten te maken kunnen hebben. We kwamen er niet in en moesten snel op de stoep afscheid nemen. Eenmaal weer terug in de Thamel realiseerden we ons wat een prachtige 6 weken dit waren en hoe ze ons verwend hebben. Maar ja…. we zien ze pas weer over bijna 8 maanden. Volgende week gaan we naar Tibet : aune hapta hami Tibet janchau. Namaste Nepal.