Een heerlijk bezoek aan Barcelona, maar eerst even sporten 🙂

Het verslag is van de ironman, over Barcelona hoef ik denk ik niet te schrijven, het is leuker om plaatjes te kijken. Onderaan staat de link naar de foto’s. Maar goed, ruim een jaar naartoe gewerkt………….de hele triathlon (Ironman) van Barcelona. In 2013 begonnen met een nieuwe coach, Frank Heldoorn. De inleidende gesprekken gaven toen al zoveel vertrouwen dat een nieuw avontuur snel geboren was. Plannen werden gesmeed, agenda’s gevuld en gecontroleerd en de trainingen vol goede moet gestart. Na ons seizoen van 2013 ging het echte werk beginnen en werd er 6 keer per week getraind. Gelukkig heb ik in de winter behoorlijk de tijd aan mijzelf en was het ook nog eens een hele milde winter wat resulteerde in slechts 2x 15 min op de tacx 🙂

Alle trainingen gingen gedurende het jaar 2014 beter en beter. In het begin vroeg ik me af  of ik wel genoeg deed? Alles ging zoooo makkelijk en in combinatie met de sportvoeding voelde ik niet eens dat ik 2 of 3 uur had getraind. Over sportvoeding gesproken, ik kreeg een fantastisch aanbod van de Vitaminstore : het gehele jaar werd mijn sportvoeding betaald. Wow…….dat was natuurlijk meer dan welkom. De weken gleden zo voorbij en uiteraard werd er ook voldoende geklust bij Le Petit Mas d’Ile. De badkamer op de Franse Kamer werd even vervangen, het tuinhuis kreeg een tegelvloer en een nieuwe keuken en zo werden er nog wat zaken onder handen genomen.

Maar goed, oktober naderde snel en de trainingen werden omvangrijker en intenser. Nog steeds moest ik wennen aan de voor mij nieuwe aanpak. Zo liep ik niet meer dan 25 km maar heb ik weer wel meerdere keren 4 a 5 uur gefietst (iets wat ik vroeger absoluut niet deed) om nog maar te zwijgen van 5 kwartier zwemmen 🙂 Maar dat het zich allemaal uit ging betalen wist ik toen nog niet. Afijn, de lange trainingen gingen ook allemaal perfect maar toch kreeg ik 2 weken voor de wedstrijd een geïrriteerd plekje aan de binnenkant van mijn knie. Nu had ik ook nog zwaar werk met boomstammen gedaan (nee, wij hebben geen thermostaat in huis) voor onze kachel, maar ja, wat kon het zijn? Voordeel was dat het alleen gevoelig was NA hjet sporten en niet tijdens. Vol goede moed ging het eind september richting Barcelona. 5 Oktober was D-Day.

We hadden een heerlijk appartement op 3 min lopen van het strand in Pinéda de Mar. Langs de boulevard reed ook een boemeltje naar Calella waar de start van de triathlon was, ideaal. Appartement was op de bovenste verdieping van een huizenblok inclusief een privé dakterras met uitzicht op zee. Elke dag ontbijten buiten op het terras en in de avond tapas eten aan de boulevard. Ik heb een heel zwaar leven! Maar de wedstrijddag kwam dichterbij, ik deed mijn laatste trainingen, bleef het gevoelige plekje masseren en insmeren en verkende alles wat er te verkennen was. Dit werd tenslotte mijn eerste echte Ironman. Niet qua afstand, maar een “Ironman” is toch speciaal. Zie het als : je kan de marathon van Apeldoorn lopen, leuk, maar die van New York is toch ent ff anders maar wel dezelfde afstand…………en iets duurder, en dat geldt ook voor een Ironman 🙂 De dag voor de wedstrijd : inschrijven, fiets inleveren en spullen ophalen zoals startnummer e.d. Spannend. Ook nog een briefing, niet onbelangrijk. Maar wat een ervaring. Kreeg bijna de tranen in mijn ogen, wat een motivator die speaker, geweldig en wat een saamhorigheid. Nou, aan motivatie geen gebrek meer, alhoelwel………..nog even naar het weerbericht kijken. Ze ziden dan wel dat het prachtig weer zou worden, maar de “locals”hadden het over “een buitje”

Het is 05.00 uur als de wekker gaat op 5 oktober. Het is begonnen. Alles klaarmaken, bidons, zwemtas, ontbijt…….in die volgorde. Nog even op de buienradar kijken en tja, het was onvermijdelijk, er kwam een onwijze onweersbui aan. Ik neem afscheid van caroline, die zou een half uur voor de start op eht strand staan. Naar het station was het nog droog, maar ik stap de trein in en het komt MET BAKKEN uit de lucht en als ik zeg emt bakken dan bedoel ik ook met bakken. In Calella was ik in 1 minuut tot op de draad doorweekt….maar dat was iedereen. Hup spullen in orde maken en de tent in. het onweerde en flitste als een gek. Die zwemstart ging op zeker niet door. Dat werd ook omgeroepen. Half uur uitgesteld. Nou ja, we zaten bij elkaar in de tent lekker warm. Vlak daarvoor had ik Caroline gezien en we wisten waar we aan toe waren. Maar goed de start was om 09.00 uur ipv om 08.30 Het onweer was weggetrokken, het spetterde nog, maar dat hield 2500 trappelende triatleten niet meer tegen. In “waves” gingen we naar het strand, starten per leeftijdsgroep, de pro’s eerst en dan van oud naar jong. Mijn groep mocht als eerste na de profs…..hmmm?

De wedstrijd kan ik kort over zijn. Ik ging als een kogel. Zwemmen was ongekend. Stroming tegen en golven tegen en toch een pr gezwommen. met 1 uur 13 stond ik weer op het strand. Snel de tent in, fietsspullen pakken en weg. Opletten met de vele plassen, maar daarna richting het heen-en-weer parcours langs de kust. Ondertussen was de lucht weer blauw geworden en werd het die dag rond de 21 graden. Perfect. Ook het fietsen ging als een dolle. Ik reed (getuige mijn eindtijd) continu rond de 34 per uur. Eten en drinken ging ook prima alleen kreeg ik net niet alles weg wat ik weg wilde werken. Maar mijn nieuwe PlanetX ging als de brandweer en mijn gemoedstoestand was dan ook boven normaal. Na 2 grote ronden nog 1 kleine en ondertussen gaf caroline mij elke keer nieuwe bidons en de nodige aanmoedigingen. Hartslag bleef keurig gelijk. Op naar een nieuw PR.

Na een fietstijd van 5.25, alweer een pr, ging het wederom richting tent, loopschoenen aan, gels mee en weg. De eerste kilometers gingen nog aardig, maar na 10 km voelde ik al dat het overall-pr er niet meer in zat. maar onder de 11 uur moest kunnen en ook dat had ik sinds 2000 niet meer geflikt. Hoe ouder hoe gekker? Afijn, ik realiseerde mij dat er toch te weinig koolhydraatjes tijdens het fietsen naar binnen waren gegaan………..of toch iets meer kilometers in de training maken volgende keer? We zullen het pas bij een volgende Ironman weten, want dat er een volgende komt (2016?) is wel zeker. Maar goed, ik zag caroline elke ronde 2 keer en kreeg zo voldoende gels, net genoeg om de marathon “normaal” uit te lopen zonder te wandelen (heel belangrijk, 1x wandelen en je blijft aan de gang). Langzaam werd het donkerder maar ik zat in mijn laatste ronde en naar de finish lopen is altijd fijn, zeker na zo’n dag. Dik onder de 11 uur met 2 pr’s op zak. Dik en dik tevreden, zeker gezien het feit dat de 2 pr’s van 1998 waren……dus toch hoe ouder hoe gekker? het duurde nog ff voordat ik Caroline had gevonden want zij mocht de “finisherstent” niet in. Maar eenmaal weer thuis i het appartement kon de evaluatie beginnen en konden we de plannen gaan maken om Barcelona te gaan bekijken.

Wat een prachtige stad is dat en wat hebben we veel gezien en nog veel kunnen doen. Eerst nog even een dagje op het strand, want ik kon amper lopen, maar daarna was het met de trein naar Barcelona om die prachtige stad te bekijken. Daar komen we zeker nog een keer terug.

Foto’s van Ironman Barcelona
Foto’s van Barcelona