Het is 19.00 op de 11e mei als we het centraal-station, Hunang Lamphon, van BKK verlaten voor onze treinreis naar Chumphon. Hier uitstappen en een klein stukje met de bus naar de haven om met de boot over te steken naar Koh Tao. Het was bloedheet in de trein maar we hadden een AC-2e klas, dachten we. Helaas geen AC maar van die draaiende ventilatortjes, nee niet die voor tegen je wang. Snel nog wat kip gehaald op het station voor uiteraard weer erg weinig en toen op weg. Na een paar uur werden de bedden al klaar gemaakt, gelukkig maar want wij moesten er ongeveer om 3.30 uur weer uit. Deze trein ging door naar de maleise grens. Van slapen kwam niet veel want de lichten bleven aan en hij stopte veel, schokte veel en er denderde tijdens het stoppen weer veel andere treinen voorbij. Het was toch al snel 3.30 uur, maar door wat vertragingen hoefden we er pas om 04.30 uit, hadden we dus nog langer kunnen blijven liggen, helaas. Hadden we al eens om 5 uur op een pleintje in een skidorp gestaan, dit had toch ook wel wat, om 5 uur op een station waar ze kip staan te roosteren, thee verkopen enz enz. We krijgen een sticker als bewijs dat we in een bus mogen, die overigens pas om 6 uur komt. Wonderwel is die er dus ook en om kwart voor 7 in de morgen staan we bij de pier en de boot ligt er ook al. Daar valt weinig over te vertellen, het was 3 uur varen.
Heerlijk, rond 10 uur leggen we bij de steiger aan en gaan de boot af. Uiteraard wordt je meteen besprongen door de “ronselaars” van de diverse resorts die jou willen boeken. Gelukkig hadden we ons gehele pakket al in BKK geboekt en hadden we snel onze ronselaar gevonden. Samen met een paar andere in de “taxi” en hup naar het resort. In 1 woord PRACHTIG. Later bleek dat het 1 ½ jaar oud was. Dat was te zien, een geweldig zwembad met uitzicht op zee vanuit het water, wat wil je nog meer ? Deze dag ‘hoefden” we niets en gingen dus lekker aan het strand liggen. Wel al even ons gemeld en onze duikinstructeur gesproken. Dat was een vlotte Nederlander van 28 jaar, Marcel Bruijs (een bekende voor de duikinstructeur, Rob Sinke, op Sulawesi). Hij was erg enthousiast dat we al 3 keer gedoken hadden; dat wordt een makkie zei hij. Trouwens, waar was jullie eerste duik vroeg hij nog? Eh wel…op de Malediven. grote stilte. Goed ik zie jullie morgen.
De volgende ochtend om 9 uur waren we present met boeken en pen. We kregen heldere uitleg en moesten ook meteen al zelf onze duikfles gereed maken. Dat wilde Car wel vast doen en meteen goed ook. Het ging allemaal erg goed, even wat verwarring bij de uitleg over het uitzetten en krimpen van de lucht onderwater, maar ook dat was snel duidelijk. In de middag gingen we de diverse oefeningen doen in het zwembad zoals “masker leegmaken”, “ademautomaat uitnemen” en “zwemmen zonder masker” en meer van die grappen. Alles in 1 keer goed en dus waren we lekker op tijd klaar. s’Avonds echter wel weer de boeken in want net als op de 1e dag moesten we ook op de 2e dag een test doen. beide testen met glans gehaald natuurlijk. Die 2e dag maakten we s’middags onze eerste “buiten water duik” en moesten weer de diverse oefeningen doen, echter nu op 12 meter diepte. Het was geweldig allemaal, leuke vissen gezien en alle oefeningen gingen goed, dat beloofde veel voor de examendag, morgen 15 mei.
De laatste dag hoefden we pas om 09.30 uur present te zijn en hadden we dus iets meer tijd, lekker ontbeten aan het strand en toen op voor het laatste deel. Hoofdstuk 5 was iets ingewikkelder, maar ook nog goed te doen. Hier hoefden we geen test voor te doen, want die kwam meteen in het examen aan bod. We begonnen met het theorie-examen. Aangekomen bij vraag 7 (van de 50) keek ik even opzij bij Car omdat het een vraag was die ze met het oefenen steeds fout had en ook nu zag ik een ander antwoord dan bij mezelf. Ik zei zachtjes : je moet 7 nog ff bekijken. Car keek naar haar blaadje…toen naar die van mij en zei de onsterfelijke woorden : Waarom ga je niet de examen-vragen maken ipv de oefen vragen ? In mijn enthousiasme (=examenvrees) was ik vooraan in het boekje begonnen, waar dus de oefenvragen stonden. Kon dus mooi weer opnieuw beginnen. tegen het einde heb ik haar dan toch echt kunnen helpen met 1 vraag wat te maken had met het plannen van je duik, de minimale pauze ertussen en meer van at soort dingen. Afijn, uitslag : Car 4 fout en ik 6 maar alletwee geslaagd.
In de middag dus op voor het praktijk-examen. Hier hadden we een extraatje waar ik helaas nu nog niets over kan vertellen, want dat extraatje is onderweg naar onze ouders als verrassing. Beide duiken gingen geweldig, al hadden we bij de eerste wel slecht zicht. Eenmaal weer boven stond een oor van mij wel erg te piepen. Later bleek bij een second opinion van een (andere) dokter dat er toch, in tegenstelling tot de diagnose van de 1e dokter, een gaatje in mijn trommelvlies zat. Dat heelt gelukkig vanzelf maar je mag een week het water niet in. gelukkig hoefden we dat niet meer en gaan we toch naar Borneo, maar toch. Medicijnen mee tegen de ontsteking en voorziggies aan. Eenmaal weer boven van de 2e duik stond Marcel ons op te wachten om ons te feliciteren met “gecertificeerde Open Water Divers”. Dat was natuurlijk erg leuk en s’avonds zijn we met een heel stel bij de lokale mexicaan gaan eten met de nodige Chang biertjes en zelfs car kieperde 2 blikjes cola naar binnen.
De volgende dag was het stralend weer, integenstelling tot onze lesdagen. Dat maakte de theorielessen overigens wel wat makkelijker zonder die echte hitte. Op naar het strand nu dus want we hadden besloten om op zaterdag de boot terug te nemen en dan meteen met de trein naar Butterworth te gaan (zie de kaart van Maleisie – de westkant). Heerlijke stranddag gehad en s’avonds weer lekker aan het strand gegeten. De volgende dag nog ff lekker in het zwembad hangen en genieten van het uitzicht op zee. We maakten plannen hoe naar KL te komen en hoe verder te gaan. De taxi stond de volgende dag op tijd klaar (gratis overigens van het resort) en de boot vertrok ook op tjid, overladen met chinees-achtige taaien, dan wel japans-achtige chinezen. Ze waren allemaal druk (aan het bellen) en ze wilden allemaal vooraan staan. Lastig hoor als er eerst nog 150 van de boot AF moeten. uiteindelijk iedereen aan boord en om half 5 waren we aan de andere kant. We hadden 8 uur de tijd voordat de trein ging. tegen 22.45 uur was de trein er ook inderdaad en moesten we de rails oversteken om op een midden-perron in te stappen. De bedden lagen weer klaar en we konden zo maffen heen. De volgende morgen aan de grens de bekende taferelen: met bagage uitstappen, stempel halen, SARS tjek, andere stempel halen en de trein weer in. Selamat Datang an Maleisie. Om 13.00 uur waren we in KL en zijn naar een voor ons bekend hotel gegaan. Daar wisten we ook de weg, hetgeen een stuk makkelijker was. De tickets naar Kuching hadden we telefonisch gereserveerd tijdens een van de wachturen en die hebben we hier meteen betaald en opgehaald. Vandaag is het 20 mei, hebben lekker ontbeten, buiten op een terras en gaan nu nog ff zwemmen bij het hotel, De bagage staat in de kluis en om 23.30 gaan we naar het vliegveld, waar om 05.40 ons avontuur in Indonesië gaat beginnen.